موضوع1: اخلاص در عمل، دین استوار و محکم الهی
وَ ما أُمِرُوا إِلاَّ لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفاءَ وَ یُقِیمُوا الصَّلاةَ وَ یُؤْتُوا الزَّکاةَ وَ ذلِکَ دِینُ الْقَیِّمَةِ
و به آن‌ها دستوری داده نشده بود جز این‌که خدا را بپرستند در حالی که دین خود را برای او خالص کنند و از شرک به توحید بازگردند، و نماز را برپا دارند و زکات را بپردازند؛ و این است آیین مستقیم و پایدار.(سوره بینه/5)
قالَ فَبِعِزَّتِکَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعِینَ إِلاَّ عِبادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِینَ
[شیطان] گفت: «به عزتت سوگند، همه آنان را گمراه خواهم کرد، مگر بندگان خالص تو، از میان آن‌ها.»
(سوره ص/82 و 83)
قال رسول الله صلی الله علیه و آله:
إِنَّ لِکُلِّ حَقٍّ حَقِیقَةً وَ مَا بَلَغَ عَبْدٌ حَقِیقَةَ الإِخْلاصِ حَتَّی لَا یُحِبَّ أنْ یُحْمَدَ عَلَی شَیْءٍ مِنْ عَمَلٍ لِلَّهِ
برای هر حقی حقیقتی است و بنده به حقیقت اخلاص نمی‌رسد، تا این‌که دوست نداشته برای کاری که به خاطر خداوند متعال انجام داده، تعریف و ستایش شود.(تحف العقول، ص 100؛ میزان الحکمه، ح 4782)
قال الامام امیر المؤمنین علیه السلام:
طُوبیَ لِمَنْ أخْلَصَ ِللهِ عَمَلَهُ وَ عِلْمَهُ وَ حُبَّهُ وَ بُغْضَهُ وَ أخْذَهُ وَ تَرْکَهُ وَ کَلامَهُ وَ صَمْتَهُ وَ فِعْلَهُ وَ قَوْلَهُ
خوشا به حال شخصی که برای خداوند عمل و علمش، دوستی و دشمنی‌اش، گرفتن و ترک‌کردنش، سکوت و کلامش، کردارد و گفتارش را خالص گرداند.(بحار الانوار، ج 72، ص 304؛ میزان الحکمه، ح 4750)